Rozdział III część II czyli Jak stracić dom w dwóch krokach?

Przysiedliśmy się do nich.

- Długo wam to zajęło. - stwierdził Percy.

- Ej nie wszyscy tu potrafią robić jakieś dziwne rzeczy i raz być tu a raz tam. Od stadniny tu są trzy kilometry i tak przyjechałam tu w rekordowym czasie.- obruszyłam się jego brakiem zrozumienia.

- Dobra, dobra już nie nerwicuj się tak bo ci żyłka pęknie- rzekł z ironią zielonooki. O nie. Tak nie będziemy pogrywać. Rzuciłam mu się do gardła. Niby taki starszy i w ogóle ale nie potrafi się obronić przed nastolatką. Nie wiem z kąt moje palce wskazujące znalazły się na jego barkach, uciskając jeden z mięśni, powodując bardzo ostry ból. Chłopak krzyknął, i osunął się na podłogę altany. Uznałam że To wystarczająco mu dopiekło więc zostawiłam go w spokoju. Jason i Mark śmiali się do rozpuku, a na ustach Nico błąkał się lekki uśmiech. Ja nie wiem o co im chodzi. To wcale nie jest śmieszne! On mnie obraził! Dobra, dobra Julia uspokój się. On nie miał nic złego na myśli. Jestem osobą która łatwo sie denerwuje i rozprasza więc nawet taki drobiazg potrafi mi nieźle dopiec. Cóż bywa. Wyjęłam z plecaka klucze i otworzyłam drzwi frontowe. Nasz dom ma dwa piętra i strych. Z zewnątrz jest pomalowany na cytrynową żółć a wewnątrz to już taki mix kolorów i styli że tego się nie da opisać.

- Mamo! Wróciłam- krzyknęłam w głąb hallu.

- Jak tam było w szkole?- usłyszałam dobrze znajomy kobiecy głos, dobiegający z głębi salonu. Mama jak zwykle tam właśnie malowała. Ma na imię Charlotte i jest blondynką. Przeważnie chodzi w poplamionych farbą jeansach i luźnych kolorowych bluzkach. Dziś miała na sobie pomarańczową. Stała przed płótnem i mieszała kolory na palecie, którą trzymała w ręce. Cała mama.

-Jak tam było w szkole?- spytała. Wiem że jakbym powiedziała jej prawdę to by nie uwierzyła więc…… nie, nie chcę kłamać.

-W porządku. Na szczęście nic nam nie zadali. Mamo przyszli do mnie…. Znajomi. Siedzą w altanie. Zrobię nam lemoniadę. Proszę nie przeszkadzaj nam bo…..- ech i co tu teraz wymyślić? Chyba będę musiała kłamać- Projekt na biologię.

- Dobrze kochanie. I tak muszę skończyć ten obraz, bo dziś przyjeżdża po odbiór jego zleceniodawca. Idź, idź zrobić tę lemoniadę, bo jest taki upał że każdemu przyda się trochę ochłody.- powiedziała z uśmiechem.  Tak upał w marcu. Moja mama czasem jest trochę nie obecna. Zanim poszłam do kuchni, skoczyłam jeszcze do mojego pokoju zostawić plecak. Postanowiłam że dodam do lemoniady trochę mięty. Gdy była gotowa wzięłam ją (w dzbanku oczywiście), pięć szklanek i wróciłam do altanki. Chłopcy dyskutowali o czymś zawzięcie. Było to coś bardzo ważnego bo gdy mnie zobaczyli zapadła między nimi cisza jak makiem zasiał. Postawiłam wszystko co trzymałam w rękach na stoliku i usiadłam obok brata.

-Dobra to teraz mów- zwróciłam się do brata- Z kąt wziąłeś się w tedy w klasie?

- Siostruś to długa historia i nie do opowiadania na teraz i w tym miejscu. Zamiast tego opowiedz mi może co ty porabiałaś przez te osiem lat gdy mnie nie było?- zaintrygowało mnie czemu nie chce mi tego teraz powiedzieć, ale powstrzymałam pytanie cisnące mi się na usta.

- A co ja miałam robić? Jak odszedłeś to ja też musiałam zacząć harować jak wół, żebyśmy się utrzymały. I co? Pan Dawkins na dwunaste urodziny podarował mi Błękitnego. Od tamtej pory na nim jeżdżę do szkoły. A co poza tym to……- Moje słowa zagłuszył nagły huk. Rozejrzałam się. Niby nic się nie stało. Ciekawe co to tak trzasnęło? Nie musiałam długo czekać na odpowiedź. Nagle nasz dom stanął w płomieniach. Tak po prostu. I to nie był taki zwykły pomarańczowo- złoty tylko zielony.

-Grecki ogień- Mruknął Nico. CO?! Co to jest Grecki ogień? To dla mnie nie było ważne w tej chwili ponieważ mama została w środku. MAMA! Muszę po nią pójść! Nim zdążyłam zrobić choć krok, cały budynek się zawalił.

-MAMO!!- z mojego gardła wydobył się krzyk rozpaczy. – MAMO! MAAAMO!- krzyczałam ze łzami w oczach. Nagle pod moimi stopami wylądował słoik z… czymś co wyglądało jak ogień. Taki sam który trawił teraz resztki naszego domu. Percy też go zauważył. Ja stałam tak i patrzyłam na jego piękne języki coraz mocniej miotające w środku. Percy ni z tego ni z owego złapał mnie w pasie i pociągnął do tyłu. Potem naszą dwójkę okryła kurtyna wody. Słoik nagle eksplodował. Płomienie, zniekształcone przez wodę, wystrzeliły w niebo. Po dłuższej chwili zauważyłam że Percy nadal mnie do siebie przyciska, a Nico, Mark i Jason nam się przypatrują. Szybko wyswobodziłam się z jego uścisku.

- Dzięki za uratowanie życia- warknęłam przez zaciśnięte zęby.

- Och nie ma problemu- rzucił z nonszalanckim uśmiechem. Boże jak mnie ten typ wkurza. Nagle kurtyna wody opadła a za nią zobaczyliśmy…. Chordę rozjuszonych potworów. Od taki latających (chyba gryfów) po takie dziwne pół ludzkie pół smocze.

-Nico przeniesiesz nas do obozu!?- krzyknął Mark

-Dobra. Złapcie się za ręce- Odpowiedział. Zrobiliśmy jak kazał. Stałam niestety centralnie na lini strzału. Nagle poczułam jak co najmniej pięć strzał wbija się w moje plecy a parzące strumienie jadu i języki ognia omiatają mnie całą. Wtedy zapadliśmy się w ciemność. Ale tak dosłownie. Jestem 100% pewna że jeszcze wtedy nie straciłam przytomności. Nagle znaleźliśmy się na szczycie jakiegoś wzgórza. Więcej nie pamiętam bo w tamtej chwili kolana się pode mną ugięły a ja osunęłam się w ciemność tym razem naprawdę tracąc przytomność.

Rozdział wyszedł beznadziejnie moim zdaniem ale i tak chcę go dedykować Wathewie za wielkie wsparcie. Next jutro Czytasz proszę komentuj.